Ne biçim bir şey, bazen oluyor ki her şey birden üstüme geliyor. Öyle böyle değil, hepsi birden. Sesimi tuştan kısıp, dinlemeye geçiyorum; ama düğme yalama oldu zorlamaktan artık. Kopsa kurtulsam diyorum da, o zaman da fazla çıkış olabilir sanki. Hoş olmayan şeyler olacak sonra.
Anlayamıyorum - hala anlamıyorum - bir türlü olmayacak. Olamayacak hayaller yaratıyor herkes, olabilecek hayallerden. Yok mu ihtiyaçlarımın karşılandığı ama benim yalnız kalacağım bir yer. Kafam esince de çıkıp arkadaşlarımı göreyim. Bu yaz manastıra falan mı gitsek ne yapsak.
Şöyle bir şey tam anlamıyla:
